آلبر کامو (1960-1913م.)، ادیب اندیشمند فرانسوی، از مهم‌ترین نویسندگان غیرایرانی قرن بیستم میلادی است كه آثارشان به زبان فارسی ترجمه شده است. او که در 44 سالگی به دریافت جایزۀ نوبل ادبی نائل شد، با طرح گستردۀ آرای فلسفی در آثارش، بیش از آنكه یك نویسنده محسوب شود، یك فیلسوف به‌شمار می‌آید. وی بیش از نویسندگانِ هم‌روزگار خویش دربارۀ مفهوم «پوچی» سخن گفته و در تفهیم آن به مخاطب، كوششی بلیغ نشان داده است. آنچه فلسفۀ پوچی کامو را از پوچی عوامانه‌ای که با خودکشی گره خورده است متمایز می‌سازد، نتایجی است که از این تفکّر حاصل می‌شود. ازجملة این دستاوردها، دعوت از مخاطب برای برخورداری از جهان و مغتنم شمردنِ فرصت زندگی است.  در میان پژوهش‌های صورت‌گرفته دربارۀ آلبر کامو، همواره جای پژوهشی درمورد جایگاه این نویسنده در ایران و علل مقبولیت او براساس نظریۀ پذیرش، از زیرشاخه‌های مکتب فرانسوی ادبیات تطبیقی، خالی بوده است. رویكرد ویژۀ پژوهشگران ایرانی به كامو و نیز علاقۀ شخصی نگارندگان كتاب حاضر به این نویسندۀ بلندآوازه، بهانه‌ای شد برای خلق اثری بدیع و مستقل تا به‌موجب آن، جایگاه ادبی و اندیشه‌ورزانۀ این ادیب شهیر در مجامع ادبی، علمی و روشن‌فکری ایران بررسی شود. امید که با توجه به نبود کتابی مستقل در ایران، این اثر بتواند تا اندازه‌ای خوانندگان محترم را با اصول نظریۀ پذیرش آشنا و جایگاه کامو را از بُعد زمانی و مکانی در نزد ایرانیان روشن سازد.